Call of Duty: Modern Warfare 2 nihayet burada ve yaşanacak büyük bir mirası var. Oyunun en büyük devam oyunlarından birinin adını ödünç almaktan inanılmaz derecede başarılı bir yeniden başlatmayı takip etmek zorunda kalmaya kadar, bu konuda çok şey var. Bazı yönlerden, Modern Warfare 2 bu engelleri uçan renklerle ortadan kaldırıyor. Diğer şekillerde, özellikle kampanyanın bazı alanlarında, üzerlerine takılır ve yüzünü kaldırıma çarpar. Bu, bazılarının 2022’de isteyeceği kesin Call of Duty oyunu değil , ancak 2021’de cansız bir girişten yeni çıktığımız ve yıllarca böyle girişler yaşadığımız düşünüldüğünde, Modern Warfare 2, son hafızadaki en iyi oyunlardan biri gibi geliyor. .
2019’daki Call of Duty: Modern Warfare’in daha temelli kampanyasının ardından Infinity Ward, her zaman metanetli Captain Price ve çırağı Kyle ‘Gaz’ Garrick ile birlikte Ghost and Soap’un yeniden tasarlanmış versiyonlarıyla Task Force 141’i dünyaya yeniden tanıtıyor. Hayranların gözdesi olan bu manga, Meksika özel kuvvetlerinden müttefikler ve Gölge Bölüğü olarak bilinen bir grupla birlikte, liderliğindeki grubun ABD’ye ait ölümcül füzelere sahip olduğu keşfedildikten sonra Hassan Zyani adlı bir teröristin izini sürmekle görevlendirilir. . Bu füzelerden birinin fırlatılması durumunda sahip olabileceği sonuçlar göz önüne alındığında, riskler yüksektir. Kahramanlarımız kartelin işin içinde olduğunu ve kaosun büyük kısmının Amerika ile Meksika arasındaki sınırda olduğunu öğrendiğinde işler daha da ilginç bir hal alıyor.
Kağıt üzerinde hikaye oldukça basit ve kıvrımları ve dönüşleri var, ancak anlatı düzeyinde pek çoğunu iyi uygulamıyor. Oyun, toplam 5-6 saatlik oyun süresi için 17 çok kısa görevde en az üç düşman tanıtır. Kısa çalışma süresi kendi başına bir sorun değil, ancak oyun çok sayıda büyük şeyi sıkıştırmak istediğinde ve çoğunu oyunun son birkaç görevinde yaptığında sorun haline geliyor. Bir karakterin sizi sırtınızdan bıçaklamasının gerekçeleri (bu bir Modern Warfare oyunu, bu bir spoiler değil) pek ayrıntılı değil ve görünüşe göre buna dayanacak bir yapı yok. Bunun nedeni, hikayenin o yöne doğru ilerlemek istemesi ve sizi asla o yöne doğru gitmesi gerektiğine gerçekten ikna etmemesidir, özellikle de iki görev sonra,
Hiçbir şeye nefes alacak zaman tanımaz ve bu nedenle olayları size sunulduğu kadar çabuk sonuçlandırır. Yazarlar, büyük sorunlara neden olan bir ihanet olmasını istiyorlarsa, oyuncuya bu sonuçları hissetmesi ve intikam/adalet alma arzusu geliştirmesi için zaman vermeleri gerekir. Oyunun zaman lüksü olmadığı için oldukça düz düşüyor ve bu, diğer tüm düşmanlara/daha büyük olay örgüsüne de uzanıyor.
Orijinal Modern Warfare üçlemesiyle karşılaştırıldığında, ilerleme hızı da kötü hissettiriyor. Bu oyunlarda bir tırmanma, huşu ve gerçek bir tehdit olduğu hissi vardı. Call of Duty 4’te nükleer bomba , Modern Warfare 2’de Washington DC’nin kalbi ve hayatta kalması için EMP patlaması ve savaşı ve Modern Warfare 3’te New York ve Paris gibi büyük şehirlerde yıkıcı savaşlar vardı . Tamamen düşmanların füze kullanmasını engellemeye yönelik bir oyun için, Modern Warfare 2’de ne tür bir yıkıma yol açabilecekleri hakkında hiçbir zaman gerçekten bir fikir edinemezsiniz . Oyun size bir nevi “bu kötü” diyor ama size anlamlı bir şekilde göstermiyor, bu nedenle aciliyet ve tehlike vurgusu gerçekten hissedilmiyor.
Harekatın aynı zamanda şaşırtıcı derecede hantal bir oynanış ve başka bir şekilde topraklanmış bir oyunda yerinde olmayan bir tank patronu savaşı da dahil olmak üzere şüpheli tasarım seçeneklerine sahip cansız görevler nedeniyle başarısız olmasına yardımcı olmuyor. Ton biraz düzensiz, bir Call of Duty hikayesinin fantezisine daha fazla eğilmek mi yoksa günümüzün manşetlerinin ayakları yere basan bir uyarlaması olmaya devam etmek mi istediğine asla gerçekten karar vermiyor. İkincisi, oyunun sürekli olarak, selefinin gergin ve gerçekçi gece görüş baskınlarından bir geri adım gibi hissettiren inanılmaz derecede video oyunu-y mekaniği sunması gerçeğinden zarar görüyor.
Öte yandan oyun, Call of Duty kampanyalarının çoğunun genellikle çok eğlenceli olduğunun farkında çünkü bunlar, klasik yaz gişe rekorları kıran filmleri anımsatan büyük, gösterişli etkileşimli filmler. Bu, bunu taklit etmek için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışır, ancak oyun tarafından hayal kırıklığına uğrar. Çok çeşitliliğe sahiptir ve her görevin yeni bir hilesi veya mekaniği vardır, ancak görevler en fazla 15 dakika sürdüğünde, bu mekaniklerden bazıları yeterince pişmemiş hissedecektir.
Recon by Fire olarak bilinen bir görev , Call of Duty 4: Modern Warfare’in en ikonik görevi olan All Ghillied Up’a saygı göstermeye çalışır . Modern Warfare 2’nin versiyonunda , Captain Price ve Gaz bulutlu, sisli bir günde Meksika’da, bahsi geçen füzeleri bulmak için bir tesise gizlice girmeye çalışıyor. Bir noktada oyun, bir gizlilik mekaniğine sahip olduğu gerçeğini size doğru bir şekilde tanıtır ve yalnızca kampanya boyunca değil, Spec Ops’ta da yeniden kullanılacaktır. Muhtemelen bu ölçekte bir oyunda gördüğüm en kötü gizlilik mekaniklerinden biri ve Sniper: Ghost Warrior gibi bir bütçe nişancı için daha uygun geliyor .
All Ghillied Up’ta büyük bir piyade grubunun siz çimlerde tamamen hareketsiz bir şekilde oturup fark edilmemeye çalışırken üzerinizden geçtiği sekansa şapkasını takıyor. Sonunda, Kaptan Price sizi yakındaki bir tepeden korurken bir tesise taşınmanız için yönlendirir. Siz yaklaşırken, bazı arabalar görünürde bir sebep olmadan durur ve düşmanlar size doğru yürümeye karar verir. Çimlere uzanıp tamamen hareketsiz kalabilirsiniz, ancak yine de ne yaparsanız yapın birinin sizi görme olasılığı yüksektir. Oyun boyunca, duvarların arkasından ve haksız ve cilasız görünen diğer şekillerde görüldüm. Doğal olarak size doğru yönelirler.
Çimlerde yattığınız sekanslardan birinde bir veya iki kez öldükten sonra, tüm bu sorunu önlemek için tamamen farklı bir yöne koşmaya karar verdim. Önemli değildi – belirli bir alanda devriye gezmiyorlar. Orada olduğunuzu bilmemelerine rağmen, bulunduğunuz yerde devriye geziyorlar. Düşmanlar tam anlamıyla siz nerede olursanız olun oraya doğru hareket etmeye programlanmıştır. İnanılmaz derecede sinir bozucuydu ve oyunun, düşmanlarımın etrafından dolanmanın yollarını bulmam için stratejik olmama izin vermek yerine yapay olarak gerilim ve gizlilik yarattığını hissettim.
Tesise vardığımda bu durum devam etti ve bir binanın içine girip onu temizleyebileceğim, tavan pencerelerinden düşmanlara ateş edebileceğim veya Price’ın onları öldürmeme yardım edebileceği şekilde dışarıya koşmalarını sağlamak için havalandırma deliklerine gaz atabileceğim söylendi. Bunu gizlice yapmanın bir yolu yok, çünkü düşmanlar içeride yığılmış halde sizi bekliyorlar, bir süredir sessizce çimenlerin arasında süründüğünüz için orada olduğunuzu bilmeleri için hiçbir neden olmasa da. Her iki durumda da, ne yapmayı seçerseniz seçin, sonuç aynı: büyük bir çatışma, oraya gizlice girme amacınızı tamamen ortadan kaldırıyor.
Birini yakalanmaktan kurtarmak için bu görevin sonunda bir teknede insanlara da ateş açmanız gerekiyor, ancak kurşunlarımın teknenin önündeki görünmez bir duvara çarptığını fark ettim. Ne yaparsanız yapın, keskin nişancılık becerileriniz ne kadar iyi olursa olsun, bu kişiyi kurtaramazsınız ve bu, sizden neden bunu yapmanızı en başta istediklerini bile sorgulamanıza neden olur. Bu başka bir yanılsamadır ve oyunun sizi belirli bir yola yönlendirmeye devam ederken neden içinde oynamanız için küçük bir sanal alan yaratmaya çalıştığını merak etmenize neden olur.
Çöl otoyolunda bir konvoyu kovalamanız gereken bir görevde sorunlar devam etti. Adrenalin pompalamak için heyecan verici senaryo dizileri kullanarak güçlü bir şekilde başlar, ancak bir aracın kontrolünü elinize aldığınızda hızla bozulur. Arabaların kullanımı serttir ve çok hızlı bir şekilde yok olurlar, bu da mevcut aracınızdan diğerine çok Uncharted 4 benzeri bir şekilde atlamanız gerektiği anlamına gelir. Bununla birlikte, neredeyse pürüzsüz değil ve inanılmaz bir şekilde yere düşüp ölme olasılığınız var. Bu yeterince kötü değilse, eninde sonunda sonsuz sayıda mayın fırlatan ve garip hazır animasyonlarla üzerinize sapan sivil araçları havaya uçuran bir kamyonu imha etmeniz gerekir.
Biri bir AC-130’u kontrol ettiğiniz, diğeri ise hain bir yağmur fırtınasının ortasında bir petrol platformuna baskın yaptığınız gibi bazı güçlü görevler olsa da, bu tür beceriksiz oyun tüm kampanya boyunca mevcuttur ve sık sık bazı şeyleri tersine çevirir. AA jank’a inanılmaz derecede sinematik olabilir. Serinin bununla ilgili bir geçmişi olsaydı bir şey olurdu, ancak orijinal Call of Duty: Modern Warfare 2 bile bu oyunun sunmaya çalıştığı bir dizi fikri ustalıkla ele aldı. Birçok yönden inanılmaz derecede kafa karıştırıcı bir geri adım.
Final bile (spoiler yok), oyuncunun bir odada silahsız koşturmasına neden oluyor. Kahraman ve kötü adam arasında büyük bir destansı savaş veya samimi hesaplaşma yapmak yerine, hayali olmayan bir set parçasında doğaçlama patlayıcılar ve bıçaklar yapmak için kötü yapılmış bir zanaatkarlık sistemi kullanmaya zorlanıyorsunuz. Orijinal Call of Duty: Modern Warfare 2’nin son anlarıyla karşılaştırıldığında , bu oyunun sonunun bu kadar ezici olması biraz gülünç. Orijinal, zaferle bitiyor, ancak geleceğin neye benzeyebileceğinden korkuyor, ancak heyecan verici ve devam filmini beklerken sizi şüphe içinde bırakıyor. Muharebe kazanıldı, ancak savaş henüz bitmedi. Bu sadece bir sızlanma ile bitiyor ve fişlerini hayran hizmeti ve kredi sonrası sahneye koyuyor.
Oynanış ve olay örgüsünün karışık olduğu göz önüne alındığında, hikaye büyük ölçüde, oyunun zaten aşık olduğunuzu varsaydığı karakterlerin sırtında taşınır. Oyunun adaleti için, adamlarımın harika cinayetler işlemesine ve bir şeyleri havaya uçurmasına kesinlikle aşığım. Bu, Task Force 141’in gelmiş geçmiş en iyi oyunu bile olabilir. Testosteron yüklü bir hikaye ve yazarlar bunun gözden kaçmasına asla izin vermiyor. Bu ikonik karakterleri nasıl kullanacaklarını iyi biliyorlar ve herkes bir aradayken, şakalaşırken, birbiriyle dalga geçerken ve teröristleri şık bir şekilde öldürürken, oyun inanılmaz derecede yüksek bir seviyede işliyor. Gerçek hikayeden biraz sıkılmaya başladığınızda veya yürütüldüğü dağınıklığı incelediğinizde, oyun sizi bu karakterler arasındaki etkileşimlerle geri çekiyor.
Bu oyun, kahramanlar olarak sadece Ghost ve Soap ile bir spin-off için harika bir durum oluşturuyor. Ghost ve Soap’un birbirleriyle konuştuğu, kendi geçmişleri hakkında daha fazla eğildiği ve bağ kurduğu koca bir görev var. Oyunun sonunda, bu ikisinin ömür boyu birbirine bağlı olduğunu hissediyorsunuz. Ghost oyuna Soap’tan biraz rahatsız olarak başlasa da, yine de ona değer veriyor ve ikisi birbirleri için hayatlarını tehlikeye atıyor. Ghost’un kendisi, beklediğiniz gibi göze çarpıyor, çünkü İspanyolca bilmiyormuş gibi davrandığı ve her zaman anladığını ve Meksika özel kuvvetlerinin kurnaz sözlerini ve hakaretlerini duyduğu ortaya çıkan bir şaka var. Bir karakteri canlandırmaya yardımcı olan bunun gibi harika dokunuşlar. Bu karakterler gerçekten özel olmaya devam ediyor ve umarım,
Infinity Ward harika şeyler yapabileceğini kanıtladı, ancak Modern Warfare 2’nin harekatı stüdyonun gameografisinin ortasında bir yerde yer alıyor ve büyük ölçüde büyüleyici kahramanları tarafından destekleniyor. Çoğunlukla size ne kadar özgürlük verdiğine ve aksiyonu ne kadar rayda tutmak istediğine karar veremediği için düzensiz, bazen yetersiz ve hantal. Fena değil, ancak çağrıştırdığı diğer oyunun başlığına uymuyor ve hatta selefinin biraz gerisinde kalıyor.
Puan: 5 üzerinden 3
Bir önceki yazımız olan Steam Sonbahar İndirimi-Efsane Oyunlar başlıklı makalemizde pc, Steam ve Valve hakkında bilgiler verilmektedir.
[…] yılından itibaren Treyarch’ta tasarım direktörü olarak görev yapan Vonderhaar, Call of Duty serisinin toplam sekiz oyununda çalıştı. Ancak en fazla Black Ops serisindeki seferler, çok […]